Hostel Nomadów po raz ostatni (fragment)

 

Zostałem sam w pokoju. Tyle się tu wydarzyło. To tu siedzieliśmy z Chrisem „Mookim”, Mauro i innymi, tu Charles opowiadał o swojej podróży dookoła świata, a znajomi z Łodzi o pluskwach w „hotelu” Archeologa. Tu Dymityr mówił z pamięci wiersze Milewa, a Niediałko ze Stanisławą o swoim zbliżającym się weselu. A teraz pokój był pusty, uśpiony. „Przyjdą nowi goście, będą nowe sytuacje” – mówiłem sobie, ale nie było już powrotu. Byłem starszy o kilka lat, w czasie których wiele rzeczy się wydarzyło, dobrych i złych. Nowe miejsce jest przeźroczyste, te zaś, w które się powraca stają się lustrem. Nie można od siebie do końca uciec. Ale czy chciałem uciec? Nie, chyba była zgoda na to, co jest, choć był również żal. Wziąłem do ręki kronikę hostelu. Zaczynała się w roku 2007. Dziesiątki wesołych bazgrołów, podziękowań. Równe, staranne charaktery pisma i te, które nie dawały się odczytać. Najróżniejsze języki, alfabety – z Chin, Japonii, Południowej Korei. Biła w oczy energia hiszpańskiego. Nawet niemiecki świecił odblaskiem radosnych chwil. Wunderbar! Rozpoznałem rysunek, który zostawili tu znajomi architekci z Łodzi – naszkicowaną piórkiem sylwetkę hostelu. Znalazłem i swój wpis sprzed trzech lat. Mówił o tym, że widok z tarasu w Hostelu Nomadów jest jednym z piękniejszych, które darowało mi życie. Tak było. Tak jest. Jeden z egzemplarzy przyszłej książki zostawię kiedyś tutaj. Jeśli trafi tu jakiś polski gość, też znajdzie się w tej opowieści, chociaż pewnie nigdy się nie zobaczymy.

Z tym postanowieniem zamknąłem kronikę i zgasiłem światło. Zapadła ciemność.

(Hostel Nomadów, Wydawnictwo Iskry, Warszawa 2017, s. 296-297)

Artur Nowaczewski

Artur Nowaczewski

Urodzony 10 października 1978 roku w Gdańsku.

Absolwent III LO „Topolówki”, w 2003 roku ukończył filologię polską na UG, a w 2008 roku obronił pod kierunkiem prof. dr. hab. Zbigniewa Majchrowskiego pracę doktorską pt. Figura ulicy w literaturze polskiej po 1918 roku. Pracownik Zakładu Teorii Literatury i Krytyki Artystycznej w Instytucie Filologii Polskiej na UG.

Share on facebook
Facebook
Share on twitter
Twitter
Share on linkedin
LinkedIn

Pozostałe wpisy

Tryptyk himalajski

Hillary ojciec chwytał się wielu zajęć, ale odkąd zgłosił się do wojska (rana pod Gallipoli, przestrzelony nos) otrzymał stopień sierżanta i ciężką rękę. bicie

Czytaj więcej >>

Leon Zawodowiec

1. przychodzę do ciebie mała i bezbronna, otwórz proszę, otwórz, wniosę ze sobą ciemność swojego domu, wniosę w ciebie swojego ojca, jego krzyk otwórz,

Czytaj więcej >>

Literacki mit Gdańska po 1945 roku

 Czy istnieje literacki mit Gdańska? Wyobrażenie miasta, które narzuca się tak silnie, że kształtuje wyobraźnię jego mieszkańców? Czy w konfrontacji z gdańską przestrzenią doświadczamy „mitycznej przemocy”?

Czytaj więcej >>

Być flâneurem w Gdańsku

Po II wojnie światowej Gdańsk znalazł się w granicach Polski, ale jedynie kilka procent przedwojennych mieszkańców pozostało w mieście. Niemców wysiedlono, gdańska polonia została

Czytaj więcej >>

Krokowa (2019)/ Kaszuby

  Pociąg do Krokowej jeździł jeszcze zanim poprowadzono linię na Mierzeję Helską. Mijał po drodze wieś Gdynia, skręcał z Redy w kierunku Pucka i Swarzewa, kilkanaście

Czytaj więcej >>

Płynny Monolit

stojąc na mostku wpatruję się w płynny monolit wszystko jeden szum nas pochłonie myślę: kroplo, mogłaś spaść wtedy z deszczem. może wtedy poznałbym

Czytaj więcej >>

Żaba

ze wszystkich Twoich stworzeń pełzających najbardziej ukochałem żabę. znalazłem ją w nocy na środku parkingu – życie wilgotne jeszcze, dopiero co opięte w kształt. w dłoni

Czytaj więcej >>