„Bo to wcale nie to samo znać Iwaszkiewicza czy Ważyka – każdego starego poetę w końcu, którego obdarza się szacunkiem – z lektur, z jego dzieła a stykać się z nim osobiście, mieć przed oczami jego żywą obecność. Wiedział o tym Norwid, ocalając w Czarnych kwiatach strzępy obrazów i słów wielkich poprzedników. Przypominam też sobie relacje Mallarmego o tym, jak raz tylko w życiu widział Baudelaire’a i jakie wywarło to na nim wrażenie. […] rola starych poetów jest niezastąpiona. Należąc do przeszłości, będąc reliktem starego świata, są zarazem – naocznie – ludźmi naszego nowego świata, ludźmi teraźniejszości i przyszłości. W sprzeczności ich istnienia tkwi obietnica, a kto wie, czy nie nadzieja; są strażnikami świata wartości, które zaświadczają swoim istnieniem i których nieobecność w społecznym życiu powoduje niebezpieczne zachwianie etycznych paradygmatów. Literatura bez starych poetów jest tym samym czym literatura bez nowych twarzy, bez talentów”
(K. Karasek, Poezja i jej sobowtór…, 1986, s. 161–162).
Jedną z rzeczy, którą dało mi w życiu pisanie, była możliwość poznania ważnych dla mnie osób, których w innych okolicznościach nigdy bym nie spotkał. Jedną z nich jest Krzysztof Karasek. Poeta kojarzony z Nową Falą, a więc pokoleniem, które weszło jeszcze przed moimi narodzinami do historii literatury, erudyta, niezrównany gawędziarz, postać barwna i charyzmatyczna. Rozmawiałem po raz pierwszy w 2005 roku, on miał wtedy 68 lat, ja 27. Uczyłem się wtedy historii literatury, on po prostu był świadkiem jej stawania się, przyjaźnił z pisarzami, których nie miałem szansy zobaczyć za życia, a co dopiero porozmawiać. Miałem jednak możliwość rozmawiać z Karaskiem. Od momentu naszego pierwszego spotkania minęło kolejne szesnaście lat, z czego przez siedem powstawał „Challenger”.
Po 1989 roku nasilił się dystans między tym, co nazywamy rynkiem książki a samą literaturą. Mam nawet wrażenie, że rynek książki wypiera literaturę – tę literaturę, która jest częścią naszej egzystencji, przestrzenią życiowych rozrachunków i formą rozmowy z innymi twórcami żyjącymi i nieżyjącymi. Doraźność celów, które stawiają sobie dzisiejszy literaci, chcący szybko skonsumować włożony w pisanie nakład pracy, przesłania sens bycia w literaturze, która od wieków była formą rozmowy i przekazywania doświadczeń. W postaci Krzysztofa Karaska spotkałem kogoś, kto poezji poświęcił życie. Ale nie tak, jak poświęca je literaturze autor kryminałów, czy nawet pracownik uniwersytetu. Doskonale bowiem znamy ramy granice tego „poświęcenia”, towarzyszące im kryteria wyznaczające hierarchie i tytuły. Karasek poświęcił się jej tak, jak poświęca się człowiek, który chce się dowiedzieć kim jest. Dobrze zresztą wyraża to pytanie towarzyszące jego twórczości „co ja tu robię”. Pytanie, które powinniśmy sobie stawiać w każdym wieku.
