Zapodziała się na kilka lat, a teraz się odnalazła. Mapa Polski, na której od dzieciństwa (tj. od roku 1986) zaznaczam miejsca, w których byłem. I tak to się zawsze odbywało – chciałem być, byłem, a potem miałem to w pamięci. „Zaliczone” szczyty, miejscowości, ulice, zatrzymane kadry, w późniejszych czasach notatki. To wszystko jednak jest zawodne, jest próbą zatrzymania siebie. Choć nie można zatrzymać siebie. I nie da się zatrzymać czasu ani nie można zatrzymać „na własność” miejsc. Najbardziej zaskakiwały mnie te, w które wracałem. W jednych nie pamiętałem nic z poprzedniego razu, w innych – pamięć zachowała to, czego już nie ma, w innych jeszcze nie poznawałem siebie samego. Mijaliśmy się ze sobą nie mówiąc nawet „cześć”. Mapa jednak, chociaż coraz bardziej postrzępiona i krucha, była ostatnią pozostałością nieopisanego skarbu. Bo to wcale nie jest takie częste ani oczywiste, że można dotknąć marzenia. Marzeniem tego chłopca, choć wiedział, że to niemożliwe, było być wszędzie.
![Artur Nowaczewski](http://arturnowaczewski.pl/wp-content/uploads/2020/08/arturNowaczewski-1024x1024.jpg)
(„Widziałem rzeczy, którym wy ludzie nie dalibyście wiary. Statki w ogniu sunące ku ramionom Oriona. Oglądałem promienie kosmiczne błyszczące w ciemnościach blisko wrót Tannhausera. Wszystkie te chwile znikną w czasie jak łzy na deszczu. Czas umierać.”)
Fot. Artur Nowaczewski