Zapodziała się na kilka lat, a teraz się odnalazła. Mapa Polski, na której od dzieciństwa (tj. od roku 1986) zaznaczam miejsca, w których byłem. I tak to się zawsze odbywało – chciałem być, byłem, a potem miałem to w pamięci. „Zaliczone” szczyty, miejscowości, ulice, zatrzymane kadry, w późniejszych czasach notatki. To wszystko jednak jest zawodne, jest próbą zatrzymania siebie. Choć nie można zatrzymać siebie. I nie da się zatrzymać czasu ani nie można zatrzymać „na własność” miejsc. Najbardziej zaskakiwały mnie te, w które wracałem. W jednych nie pamiętałem nic z poprzedniego razu, w innych – pamięć zachowała to, czego już nie ma, w innych jeszcze nie poznawałem siebie samego. Mijaliśmy się ze sobą nie mówiąc nawet „cześć”. Mapa jednak, chociaż coraz bardziej postrzępiona i krucha, była ostatnią pozostałością nieopisanego skarbu. Bo to wcale nie jest takie częste ani oczywiste, że można dotknąć marzenia. Marzeniem tego chłopca, choć wiedział, że to niemożliwe, było być wszędzie.
(„Widziałem rzeczy, którym wy ludzie nie dalibyście wiary. Statki w ogniu sunące ku ramionom Oriona. Oglądałem promienie kosmiczne błyszczące w ciemnościach blisko wrót Tannhausera. Wszystkie te chwile znikną w czasie jak łzy na deszczu. Czas umierać.”)
Fot. Artur Nowaczewski
